بسم الله الرحمن الرحیم
برای آنان که با شهدا بوده اند، جای جای این شهر، این شهیدستان، یادآور خاطرات زیبای شهداست.
با پدر که به سنبک رفته بودیم، ناخودآگاه یاد قدیم ها افتاد. یاد روزهایی که با عموهای شهیدم با هزار سختی و البته شیرینی به طعم هندوانه های سنبک به اینجا می آمدند.
- در فصل برداشت هندوانه سنبک؛ شاید روزی دو یا سه بار پیاده و یا با چهارپا این ده دوازده کیلومتر راه را می آمدیم و برمی گشتیم. چقدر در راه دنبال هم می گذاشتیم و بازی می کردیم...
برای مادر شهید هم مگر می شود جایی که روزی بچه هایش قدم گذاشته اند، سوز دل نداشته باشد.
سال آخری که ننه حاجی زنده بود، با کمک عموها و پسر عموها بردیمش سنبک. هیچ وقت یادم نمی ره. بالای یکی از رمل های مشرف به چاله که رسیدیم؛ اولین کاری که کرد شروع کرد گریه کردن.
- چقدر بچه هام «علیرضا» و «علی محمد» زحمت کشیدند. چقدر اومدن اینجا و برگشتن. چقدر بچه هام خوب بودند. این همه راه. این همه سختی.
و گریه که دیگه اجازه نمی داد حرفاشو ادامه بده.
ننه حاجی و باباحاجی همیشه با افتخار از قوت بازوی عمو علی محمد و مهربانی و کمک های عمو علیرضا در کار خانه یاد می کردند.
ولی بهر حال هر انسانی را یک کربلاییست...
روزی می رسد و امتحانی که در مقابل مال و فرزند و والدین و زندگی قرار می گیرد...
و مرد آن است که به بهانه دنیا، از مسئولیت سنگین خلیفة اللهی اش، شانه خالی نکند...
عمو علیرضا آخرین باری که رفت،
در آن رمضان گرم و طاقت فرسا؛
فصل هندوانه سنبک بود...
گفت که در کار کشاورزی علی محمد هست برای کمک.
بعد از 19 سال هم که برگشت،
باز هم فصل هندوانه سنبک بود.
ولی این بار دیگه باباحاجی سال ها بود که نمی رفت سنبک. یعنی بعد از علیرضا و علی محمد دیگه خیلی رغبتی نداشت...
باباحاجی خیلی نجیبه و سر به زیر. اهل دله و اهل نظر. ولی کم پیش میاد که راز هاش رو برملا کنه. همه غم و غصه و اندوهش از دست دادن بچه هاش رو تو خودش می ریزه و کمتر کسی اشک هاش رو می بینه.
اعزام به جبهه عمو علی محمد، در حالی که 3 سال است از عمو علیرضا خبری نیست...
(وصیت نامه: آن عزیزی که از این خانواده رفته برای خودش رفته، من هم برای خودم می روم)
فقط گاهی می گه: علی محمد به بهانه این که برادر گمشده ش رو پیدا کنه، خواست بره جبهه. وقتی اومد از من امضا بگیره، گفتم بشین یه چایی کنار هم بخوریم، گفت: دیر می شه. وقت رفتنه...
و حسرت لختی در کنار جوانش بودن برای آخرین بار به دلش ماند...
برای پدر دیدن این که جوانش به قربانگاه می رود کار ساده ای نیست...
علی محمد هم رفت و میدان را گذاشت برای برادران...
بگذریم...
هر چه داریم از شهدا داریم...
کلا نمی دانم که چه شد از شنیدن اسم جشنواره هندوانه سنبک، دلم رفت پیش عموها.
شاید به خاطر گریه های ننه حاجی بوده در آن رمل های خشک ولی پرنعمت، یا حسرت باباحاجی در از دست دادن فرزندان برومندش.
یا شاید هم به خاطر خاطرات پدر از بودن در کنار برادرانش (یا شاید هم از نبودن در کنار آن ها!) ...
اما همین را می دانم که هر چه داریم از شهدا داریم...
این که بعد از سال ها، حلاوت آن نعمت های الهی لب های ما را شیرین می کند؛
این که می رویم و در سایه نعمت امنیت، از زیبایی های کویر لذت می بریم؛
این که اینقدر خیالمان از همه جا راحت است و در گیر ترور و غارت و انفجار و جنگ نیستیم که بیاییم و چنین مراسمی بگیریم؛
این که می توانیم به سنت گذشتگانمان افتخار کنیم و آن را پاس بداریم؛
اصلا این که ما هستیم و شده که آن سنت ها هم بماند و مایه افتخار ما شود...
همه و همه را...
هر چه داریم از شهدا داریم...
و این تازه گوشه ای از این حقیقت است که
هر چه داریم از شهدا داریم...
یا مرتضی مددی