ما هرگز غم معدنچی ها را درک نخواهیم کرد

بسم الله الرحمن الرحیم

 

حتی اگر کارگر باشی؛ باز هم #معدنچی ها را درک نخواهی کرد.

 

شاید خیلی ها ادعا کنند که #نان_بازو ی خود را می خورند؛ کشاورز، کارگر، بنا، نجار، آهنگر و...

در این بین اما حساب #معدنچی ها جداست.

 

کمتر گروهی است که حال نذار #معدنچی ها را داشته باشد، کار سخت و سنگین و درآمد کم و بعضا چندین ماه تاخیر در پرداخت همین نان ناچیز بازو!

 

بعید هم به نظر می رسد که کسی بتواند برای #معدنچی ها کاری کند و گره ای باز کند.

چون هیچ مسئول و هیچ گروهی نمی تواند #معدنچی ها را درک کند.

 

#معدنچی برای چند لقمه نان، حاضر می شود شرافتمندانه در اعماق خطرناک زمین، در کنار مرگی ناگهانی و دردناک، سخت ترین کارهای یدی را انجام دهد.

 

هر کس معنای حال #معدنچی ها را هنگام صبحدم در حال ورود به معدن و برق امید نگاهشان در غروب، هنگام خروج از معدن و  سلام دوباره به زندگی را فهمید، می تواند ادعای #هم_دردی با #معدنچی ها را داشته باشد. و ادعای #هم_دردی با خانواده ها و دوستانشان را.

 

ما فقط می توانیم ابراز غم و ناراحتی داشته باشیم از این که تنی چند از هموطنان مان این چنین درد ناک به آغوش مرگ رفتند.

#هم_دردی کردن از پس ما بر نمی آید!

 

امام صادق ^{(علیه السلام)} :

کسی که خود را برای روزی خانواده اش به زحمت می اندازد و کار می کند، مانند رزمنده ایست که در راه خدا جهاد می کند.

 

کانال شب هشتم:

 https://t.me/shabehashtom

یا مرتضی مددی

 

---

 بعد نوشت:

+ حق کارگر داده نمی شود، بعضا بیمه هم نیستند، هیچ سازمان و اداره و امکانات رفاهی و ویلای جنگل و دریا و ستاد اسکانی هم ندارند، پول تشکل های کارگری هم که بعضا خرج عطینا می شود! و این چنین می شود که " #زندگی_کارگر، روی هواست امروز" و دل ها بسوزد برای یتیم هایی که حق بیمه و غرامتی هم نخواهند داشت...

 

++ حادثه ریزش معدن آزاد شهر، واقعا دردناک است و حقیقتا نمی توانیم عمق این غم و دردی را که خانواده ها می کشند، حس کنیم.

نقدی صریح ولی محترمانه بر عملکرد کانال «کانون نویسندگان آران و بیدگل»

بسم الله الرحمن الرحیم

 

کانون نویسندگان آران و بیدگل؟! یا بیدار شهر؟! یا ...؟!

 

هر از گاهی از دوستان می شنیدم کانالی وجود دارد با نام «کانون نویسندگان آران و بیدگل».

در دورانی که وبلاگ های شهر رکود شدیدی را تجربه می کنند، حتما امکان خواندن متن ها و نوشته های همشهریان پس از مدت ها می توانست خبر خوبی باشد.

 

ولی مشکل این جا بود که نه آدرسی از کانال در دسترس بود و نه آدرسی از مدیر و یا مدیران احتمالی آن. و لذا شائبه خصوصی بودن احتمالی آن مطرح بود.

یعنی مثلا جمعی از دوستان تصمیم به تشکیل چنین کانالی گرفته اند.

 

بالاخره چند ماه بعد، از طریق یکی از دوستان با مدیر محترم این کانال آشنا شده و ایشان لینک کانال را برای بنده ارسال کرده و در آن عضو شدم.

 

علیرغم اختلافات فکری اعضا و نویسندگان با یکدیگر، برآیند کانال مثبت بود.

مشاهده تحلیل ها، خاطرات، نظرات، داستان ها و حتی عکس های نویسندگان آران و بیدگلی (حتی آن هایی که دور از این شهر بودند) حس خوبی را در انسان جاری می کرد.

بنده هم به عنوان عضو این کانال چند متنی را، یا از خود و یا از دوستان، برای مدیریت ارسال کرده و در کانال منتشر شد.

 

ولی کسانی که سابقا با روند وبلاگ های شهر آشنایی داشتند، براحتی دریافته بودند که روند این کانال؛ همان روند وبلاگ «بیدارشهر» است که سابقا توسط مدیر کانال نویسندگان اداره می شد.

یعنی مثلا پس از طرح موضوعی در کانال یا جامعه، به ناگاه چندین عکس و یا خبر بلند و یا چند جمله ای و یا نظرات کوتاه از سوی مدیریت ارسال می شد که علی الظاهر در ارسال آن ها معیار خاصی رعایت نمی شد. البته به جز سلیقه مدیریت کانال.

یعنی به همان سبک «بیدارشهر» که گاه در یک روز چندین پست چند کلمه ای در آن ارسال می شد.

 

طبیعتا این کار و این روش با نام کانال و توقعی که از آن می رفت، هم خوانی نداشت.

 

البته مدیر محترم اقدامی مثبت در این زمینه انجام دادند، که البته 2 پی آمد منفی نیز بدنبال داشت.

 

اقدام مثبت بیان صریح این نکته بود که این کانال، به سیاق همان «بیدارشهر» بوده و به همان روش فعالیت می کند و لذا نام کانال از «کانون نویسندگان آران و بیدگل» به «بیدارشهر» تغییر نام خواهد داد. و داد!

 

اما پی آمد منفی اول این که؛

شاید بهتر بود از ابتدا مسیر کانال تبیین می شد که اگر کسانی عضو این کانال می شوند، بدانند قرار است چه چیز هایی بخوانند و قرار است در این کانال دقیقا چه اتفاقی بیفتد.

تغییر نام و رویه کانال در ادامه، این شائبه را مطرح می کند که با اسمی دیگر عضوهایی جذب شده اند و اکنون که این کانال تریبونی برای بیان نظرات شده، حالا با نام جدید حرف ها و مطالب مرتبط با سلایق مطلوب خود در آن مطرح می شود.

البته مدیریت محترم یقینا بری از این عنوان نارواست. ولی بهتر بود که پس از تصمیم برای تغییر نام، کانال جدید تشکیل می شد و از اعضا برای عضویت در آن کانال دعوت می شد. و کانال فعلی یا با تغییر مدیرت اداره شده و یا حذف می شد.

 

و پی آمد منفی دوم این که؛

با تغییر نام این کانال، آن پایگاه و آن مرکزی که می توانست کمکی به بازنشر نوشته های نویسندگان این شهر باشد، دیگر وجود ندارد و خلأ آن همچون چند سال گذشته مجددا حس می شود. ( که البته بعد از تغییر نام کانال نیز، حجم کم ارسال ها مؤید این نکته می باشد)

 

بیش از این مطلب را کش نمی دهم. همه این سیاهه با این تضمین نوشته شد که مدیر محترم مورد خطاب، از خلق نیکوی نقد پذیری برخوردارند.

 

اما در ادامه پیشنهادی وجود دارد،

با توجه به لزوم وجود چنین رسانه ای، یقینا بهترین پیشنهاد، تشکیل مجدد کانالی تحت همین عنوان است.

لیکن با معیارهای انتشاری که از ابتدا روشن شده باشد.

 

البته لازم است که فرد یا افرادی این کار را انجام دهند.

 

علی الحساب کانالی به آدرس زیر با همان نام قبلی تشکیل شده است و با توجه به نظرات نویسندگان آران و بیدگلی چارچوب ها و هنجار های آن شکل خواهد گرفت.

 

عضویت در آن آزاد ولی ارسال مطلب تابع رعایت حداقل های مورد نیاز برای یک نوشته خواهد بود.

دوستان اگر علاقه داشتند، ادامه کار در این کانال باشد، و اگر بزرگواری زحمت کشیده و کانالی دیگر تشکیل دهد، به سهم خویش استقبال می کنم.

کانال جدید «کانون نویسندگان آران و بیدگل»:

https://t.me/ABWriters

 

کانال شب هشتم:

 https://t.me/shabehashtom

یا مرتضی مددی

---

 بعد نوشت:

+ این مطلب در چند قسمت جداگانه در کانال شب هشتم ارسال خواهد شد.

اصل مطلب غلطه، شب چهارشنبه آخر سال

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بذار هر کسی می خواد ناراحت شه، بشه. هیچ اشکالی نداره.

حقیقت خیلی تلخ تر از این حرف هاست.

اصل مطلب غلطه.

 

اسمش رو هر چی می خواهید بذارید. رسم، سنت، میراث و یا هر چیز دیگه!

ولی خلاصه کلام اینه که این مراسم شب چهارشنبه آخر سال بسیار و بینهایت کار مشمئز کننده و مسخره ایه. (تازه اگه نخواهیم واژه احمقانه رو استفاده کنیم)

توجیهاتی که براش میارن مسخره تر از خودش و پیشنهادهای برگزاری سالمش(!) دیگه از اون دو تا بدتر!

 

واقعا تا حالا از خودمون پرسیدیم خب که چی بشه؟!!

 

این همه پول هدر بره.

این همه با جون آدما بازی بشه.

این همه مزاحمت و سر و صدا.

این همه گناه و معصیت (بگذریم از اونایی که این مراسمو بهونه می کنن که دلی از عزا در بیارن).

این همه آتش نشان و پلیس و پزشک و پرستاری که باید آخر سالیه کنار خانوادشون باشن، چند روز آماده باش این برنامه هستن. 

 

یعنی وااااقعا مسخره ست.

حالا مثلا سالم(!) برگزارش کنیم و از روی آتیش بپریم چه اتفاق خاصی قراره بیفته؟! یا نیفته؟!!

 

طرف میاد پیشنهاد می ده که فلان ارگان و بهمان سازمان بیان از پول بیت المال این جشن رو سالم برگزار کنن!

انگار که مردم همه زندگیشون درست شده و این حضرات همه وظایفشون رو درست انجام دادن، مونده همین برنامه!

و یه کلمه از خودش نمی پرسه حالا می بیاییم و این برنامه رو مثلا سالم برگزار کنیم، از کجا معلوم فتح بابی نشه برای اونایی که میرن سراغ تیر ترقه ها و... .

چرا با حرف ها و دلایل تو خالی برا خودمون درد سر درست کنیم؟

همین شمایی که به چارتا سر و صدا و شلوغی محرم و عزاداری ها گیر می دی.

 

از همه اینا که بگذریم، صبح یکی به خودش زحمت بده بره کنار گذر، ببینه چندتا درخت طاق و گز بی زبون و بیچاره رو، به خاطر برگزاری مثلا سالم این برنامه مسخره، نفله کردند.

واقعا دل آدم می سوزه. چندین درخت بزرگی که سال ها طول می کشه، توی این بیابون کم آب،یه کم رشد کنند، در عرض چند دقیقه، به بهانه واهی مثلا دور کردن شیطان، سوزونده بشن.

داداچ داری اشتباه می زنی!!!

شیطان خود شما هستی که داری این برنامه سخیف رو گسترش می دی و براش تبلیغ می کنی.

بگذریم...

 

بگذار هر کسی می خواد ناراحت شه، بشه. هیچ اشکالی نداره.

حقیقت خیلی تلخ تر از این حرف هاست.

اصل مطلب غلطه.

 

@shabehashtom

 

یا مرتضی مددی

---

 بعد نوشت:

+ بر فرض که قبلا هم بوده. هر چی قبلا بوده دلیل نمی شه درست باشه. آیه و روایتش رو خودتون بهتر بلدید.

++ اشتباه نشه. کسی با رسم و رسوم گذشتگان مخالف نیست. ولی هر رسم و سنتی که خیری درش باشه رو باید احیا کرد. چرا کسی با نوروز مخالف نیست؟ حتی در ایام عزا. الانم به جای این مغول بازی ها و تاتار بازی ها، اگه پول این کار رو خرج همون گرسنه ها و فقرایی بکنن که شما می گی محتاج پول مراسم محرم و حج و... هستند، هیچ کسی ایراد نمی گیره.

وزارت خانه بیراه!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

دیروز در مجلس پس از مدت ها تاخیر و اتفاقاتی که موثر بر موضوع بود، "استیضاح آخوندی" انجام شد که البته انجام نشد!

چند وقت پیش هم داستان استیضاح 3 وزیر پیش آمد که در این میان چند نکته ای وجود دارد:

 

1-  در استیضاح 3 وزیر ورزش، ارشاد و آموزش و پرورش، تقریبا موضوع جدی بود و امکان طرح مواردی همچون "صندوق ذخیره" نیز در صحن مجلس وجود داشت، لذا رئیس دولت (هراسان) در اقدامی پیش دستانه 3 وزیر را برکنار کرد تا حرفهایی که نباید، گفته نشود.

 یعنی به عبارتی احساس می کرد که بحث جدی است و استیضاح بازی دو سر باخت برای دولت است، اگر وزرا رای بیاورند که خیلی از اسرار فاش خواهد شد و اگر رای مجدد نیاورند، علاوه بر افشای اسرار، آبروریزی رای عدم اعتماد هم بر آن اضافه خواهد شد. اما این بار چه؟ با خیالی راحت معاون اول به مجلس رفت و حتی خونسردی روزنامه های زنجیره ای نیز نشان از آن داشت که دولت استیضاح را جدی نگرفته است و می داند که مشقی است!!

 

2-  بحث استیضاح سه وزیر قبلی جدی تر از استیضاح وزیر راه بود، نه از آن جهت که سوالات نمایندگان و قصورات وزرا سنگین تر و مهم تر بود، بلکه از این جهت که نمایندگان شهرها و استان های مختلف ترسی از این سه وزیر نداشتند!!!

یعنی این سه وزیر و وزارت خانه شان، نه پول هنگفتی داشتند که وعده و وعید بدهند و نه به لابی قدرتی وصل بودند که کسی ازشان حسابی ببرد. 

یعنی آن قَدر قَدَر نبودند که رفقا و معاونینشان بیایند در راهروهای بهارستان و وعده ساخت مدرسه عظیم در فلان شهر و کتابخانه بزرگ در فلان استان را بدهند و یا ورزشگاهی در یک روستا.  

که از قضا در زمینه کاری هر سه این وزارت خانه ها، خیرین محترم حسابی کم کاری دولتی ها را جبران کرده اند و این وزرا خیلی همت کنند حقوق کارکنان خود را کامل پرداخت کنند، شق القمر کرده اند. اگر نماینده ای هم در یکی از این وزارت خانه قلقلکی به دولت بدهد، خیلی به پر قبای نجومی ها بر نمی خورد.

 

3- اما در مقابل وزیر و وزارت خانه راه!! وزارت خانه با انبوه اختیارات و بودجه ای که درصد عظیمی از بودجه کل کشور را به خود اختصاص می دهد و دم دستگاهی عریض و طویل و مخوف که از قضا بلدوزرهای زیادی هم در اختیار دارد! 

"-شنیدم شما هم برگه استیضاح رو امضا کردی! یادتونه که فلان درخواست برای احداث فرودگاه؟!! حالا مام بریم بعدی هم جدای از ما نیست!!"  

و صد البته پیشنهادهای ظریف و زیبا و وسوسه انگیز!!! 

"-چی جاده می خواستید؟ بله حتما، آقای ... یادداشت بفرمایید در اولویت قرار بگیرد. -راه آهن؟! اصلا کی مستحق تر از شما؟! و... " 

و این جاست که قیمت ها مشخص می شود!

و کدام نماینده ای از دوردست ها حاضر است به خاطر جانِ چند نفر از یک استان دیگر، چشم بپوشد بر امکانات و اعتباراتی که ممکن است به سوی حوزه انتخابیه اش سرازیر شود؟!! (ضمن این که بیمه هم بوده اند و جای هیچ نگرانی نیست!)

 

 امام حسین (ع(:

«الناس عبید الدنیا و الدین لعق علی السنتهم یحوطونه مادرت معایشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الدیانون».

....  و چه اندک خواهند بود دین داران!

 

4- سوای از همه این نکات، شخصیت فرد مورد استیضاح و اثر گذاری او در اتفاقات گذشته و یقینا آینده را نباید نادیده گرفت. نماینده کاندیدای فتنه، اسپانسر انتخابات گذشته و ایضا پیش رو! و چنین مهره مهمی نباید می سوخت. به هر قیمتی از جیب و جان ملت...

 

@shabehashtom

 

یا مرتضی مددی

سی (و یک) سال گذشت...

بسم الله الرحمن الرحیم

 

سی (و یک) سال گذشت...

از روزی که گفتی:

آن عزیزی که از این خانواده رفته، برای خود رفته، من نیز به سهم خودم می روم...

از روزی که نوشتی:

شیعه حسین ابن علی(ع) هستم، و محال است نسبت به خطرهایی که به اسلام می رود بی تفاوت باشم.

 

سی (و یک) سال گذشت...

از روزی که هنگام آخرین وداع با مادر چشم انتظار خود گفتی:

مادر جان، این بار آخر است که می روم.

و سمت راست صورت خود را نشان دادی و گفتی:

خوب نگاه کن مادر، گلوله به همین جا برخورد می کند...

 

و خاله را که می خواست به مقصد نزدیکی برسانی اش؛ در کوچه و خیابان ها گرداندی و گفتی:

این دور را برای یادگار زدیم. چند روز دیگر مرا به روی دست ها می آورند و می گویند: "این گل پرپر ماست، خمینی رهبر ماست".

 

و سی (و یک) سال گذشت...

از روزی که در معرکه والفجر 8، خمپاره 60 نامرد، تو را هنگام نماز ظهر آسمانی کرد.

و در کربلای فاو، عاشورای خود را در آب و آتش رقم زدی...

 

و می گویند: شهیدی که در آب شهید می شود، اجر دو شهید دارد. و تو نیز؛

چرا که برای مولای خود به آب و آتش زده ای...

 

 

شهید علی محمد رمضانی بیدگلی، در بهمن ماه 1364، در عملیات والفجر 8، در منطقه نعل اسبی اطراف فاو، به شهادت رسید، در حالی که بیش از 3 سال از مفقود الاثر شدن برادرش علیرضا می گذشت.

 

یا مرتضی مددی

 

بعدنوشت:

+ در این میان، جای خالی والده بزرگوار شهیدان علیرضا و علی محمد رمضانی، حاجیه خانم سلمانی، بیش از پیش حس می شود...

 

چند خطی در رابطه با یادواره شهدای روحانی شهرستان آران و بیدگل

بسم الله الرحمن الرحیم

  

- یادواره شهدای روحانی هر ساله در دو قسمت جداگانه و توسط حوزه های علمیه امیرالمومنین(ع) و المهدی(عج) و فقط به نام شهدای روحانی محدوده همان حوزه برگزار می شد، ولی امسال مسئولان دو حوزه با همکاری یکدیگر یادواره ای مشترک را در مصلای نماز جمعه برگزار کردند که می توان از آن به عنوان نکته ای مثبت یاد کرد.

 

- در این چند سالی که یادواره برگزار می شود، کمتر به خودِ شهدای روحانی، خصوصا شهدای روحانیِ مربوط به این منطقه پرداخته می شود و «فقط تصویری از آن ها در گوشه ای از مجلس که کمترین دید را دارد به حال خود رها می شود». نه کلیپی، نه وصیت نامه و زندگینامه ای و نه حتی بردن نامی از آن ها!

 

- وجه مشترک برنامه هر ساله این است که یادواره بیش از داشتن فضای صرفاً شهدایی و ماندن در همان زمان، رخدادی بصیرتی و آگاهی بخش و درس آموز با توجه به سیره شهدا و اهداف انقلاب می باشد و البته «تقریبا اکثر این وجهه را سخنران جلسات ایجاد کرده»، و برنامه دیگری به این منظور کمتر دیده شده است (برگزار کنندگان همواره تمامی وقت و زحمت خود را صرف فضا سازی می کنند). و اگر برخی ضعف ها برطرف شوند، می توان از آن به عنوان نکته ای مثبت و پیش برنده جامعه یاد کرد.

 

- دو سه سالی بود که در یادواره شهدای روحانی حوزه المهدی(عج)، شیخ احمد پناهیان سخنرانی می کرد. از ویژگی های بارز ایشان این بود که «خود رزمنده بوده و آشنایی و تسلط خوبی به خاطرات و خلقیات شهدا و نیز مفاهیم دینی و قرآنی داشتند. با خاطرات شهدا و مفاهیم دینی سخنان خود را آغاز و در ادامه با توجه این صحبت های اولیه خود به مسائل سیاسی و بصیرتی روز می پرداختند و در آخر نیز ذکر توسلی متناسب با فضای جلسه داشتند» که الحق نیز جلسات ایشان خیلی خوب از آب در می آمد و با ظرافت و هنر خاصی مجلس را اداره می کردند.

 

- در یادواره امسال اما، سخنران، حجت الاسلام نبویان، با همه معروفیت و اطلاعات کافی در حوزه مسائل سیاسی و علیرغم گرم شدن جلسه، خیلی مطابق با عنوان و انتظارات از جلسه پیش نرفت. بعد از بسم الله که گفت، مستقیم رفت سر مسائل سیاسی و برجام و ... و تا آخر نیز نه ذکر توسلی و نه نامی و یاد و خاطره ای از شهدا. و کل یک ساعت و ربع را مشغول افشاگری شد. هر چند تسلط کافی داشت و تقریبا خلاف واقع نمی گفت، ولی توقع ها از یک یادواره شهدا با یک جلسه صرفاً سیاسیِ متفاوت است. و اگر بعد از ایشان مداحی نمی گذاشتند، تقریبا اسمی از شهدا در این جلسه برده نمی شد.

 

-  جدای از جلسه یادواره شهدا، کلا بیان مستقیم مسائل سیاسی و این که مستقیما کسی را رد یا تایید کنی و نظر خود را مستقیما به مردم بگویی (اگر اسمش را القای نظرات نگذاریم)، روش خیلی مطلوب و موفقی به نظر نمی رسد. گاهی با دیدن شرایط این گونه، ناخودآگاه سخنرانی آقای طائب در مهدیه تهران، پس از انتخابات 88 در ذهن متبادر می شود که در پخش مستقیم رسانه ملی از خیلی ها مستقیما اسم برد و آن ها را محکوم کرد. این روش معمولا وقتی به کار می رود که می خواهیم ضعف ها و کم کاری های چندین سال خود را در یک لحظه جبران کنیم!! و شاید اثرات کوتاه مدت مطلوبی داشته باشد ولی یقینا در بلند مدت اثرات معکوس خواهد داشت.

 

یا مرتضی مددی

 

---

بعدنوشت:

+ چندتا جوان پیدا می شن و بدون هیچ چشم داشتی می خوان یه کاری برای انقلاب و برای این اوضاع خراب جامعه انجام بدن، وقتی جایی مثل ستاد نماز جمعه اینقدر بهشون گیر می دن و سخت می گیرن، آدم از بقیه چه توقعی می تونه داشته باشه؟! حالا کار نداریم که به یه گروه حزب الهی دیگه هم برای دهه فجر قول دادند و بعد از این که کلی تبلیغات شده برای محل برگزاری، آقایون براحتی هر چه تمام تر زدند زیر قولشون و از هر کی می پرسی طوری وانمود می کنه که انگار روحش هم خبر نداره!

++ گاهی احساس می شه لیاقت برخی افراد به ظاهر موجه، در حد همین چند تا جنگ شادی جلف و مزخرفه که چند تا کوچه اون طرف ترشون برگزار می شه.

+++ بعضیا واقعا هیچ صفت زشتی نمیتونه به اندازه کافی توصیفشون کنه. با پر رویی تمام با کفش میان روی فرش های مصلای نماز جمعه و روی صندلی می نشینن انگار نه انگار که این جا نماز می شه. 

ماجون من (در سوگ مادر بزرگوار شهید ابراهیم نوحیان)

بسم الله الرحمن الرحیم

 ماجون من؛ 

حاجیه خانم خموشی، زن اوسا قنبر خدابیامرز؛

یا بهتر از همه بخواهم بگویم "مادر بزرگوار شهید ابراهیم نوحیان".

اولین مادر شهید "شب هشتمی" ، در هیئت قاسم ابن الحسن(ع(،

اولین وارث "مادر حسین" در این هیئت؛

امروز، یکشنبه سوم بهمن 1395، 

با دلی تنگ، رهسپار دیدار فرزند شهیدش شد و خاطره سفر ابدی ننه حاجی(والده شهیدان رمضانی) در یکشنبه 24 آبان 1394 را زنده کرد...

 

مادر شهید، مادر شهید است، فرقی نمی کند، چند فرزند و کدام فرزند، 

مادر همه بچه هایش را عاشقانه دوست می دارد و همین حب فرزند است که به ایثارش ارزش می بخشد.

 

ولی مادر شهید نوحیان، یک ویژگی بارز داشت، 

و آن اولین بودن بود...

هنوز در محله شهیدی را روی دست ها نیاورده بودند و کسی اینطور نمی دانست شهادت یعنی چه؟ و این که رفیقت با آغوش باز خود را فدا کند، یعنی چه؟ و هنوز در این محله هیچ مادری نمی دانست که چگونه می توان با دلی خون، اما راضی به رضای خدا، (این بار اما) ابراهیم را به قربانگاه فرستاد؟!...

 

اما مادر شهید نوحیان، دلیرانه و زینب گونه، همه این ها را به جان خرید و در پیشاپیش همه شیر زنان فداکار این هیئت، شد اولین مادر شهید هیئت حضرت قاسم ابن الحسن(ع)؛

مادری که صبر در غم از دست دادن فرزند دیگر و نیز افتخار شهادت دامادش، شهید هاشم جلوداریان، از وی کوه صبر مجسم ساخت...

 

و شاید چه بسیار مادرها که در بزنگاه عاشورایی علی اکبر خود گفتند: خون جوان ما که از خون ابراهیم او رنگین تر نیست...

 

و تا مدت ها جوانان محل، در گروه شهید نوحیان پایگاه بسیج صاحب الزمان(عج) بیدگل، مشق عشق می کردند و شدند شهیدان اربابی ها و حمزه ای ها و رمضانی ها و یونسی ها و ....

 

امروز پیر و جوان هیئت، در بدرقه این مادر اشک ریختند و "مام محل" را به فرزند شهیدش سپردند.

 

این مصیبت جانسوز را به همه "شب هشتمی" های هیئت قاسم ابن الحسن(ع) علی الخصوص فرزندان و نوه های این مادر بزرگوار تسلیت می گویم.

 

یا مرتضی مددی!

 

---

بعد نوشت:

+ عنوان ماجون من از وبلاگی با همین نام (ماجون من) گرفته شده که نوه ها و فرزندان ایشان قبلا در آن می نوشتند.

++ شهید ابراهیم نوحیان بیدگلی، اولین شهید هیئت قاسم ابن الحسن(ع) بیدگل، متولد 1337 است که یازدهم آبان 1361 در عملیات محرم و در منطقه عین خوش شهد شهادت نوشید.

+++ برای از مادر شهید نوشتن، بعد از این که دیگر در بین ما نباشد، کار خوبی نیست. شرمنده ام. 

++++ من در حالی این وصیّت نامه را می‌نویسم که دلم مملوّ از عشق به اسلام،‌ قرآن و شهادت در راه معبود و رهبرم امام خمینی می‌باشد. اسلام تنها دین و آیینی است که تمام خودکامگان و دیگر مکاتب غیر اسلامی را از خود رانده و آن‌ها را جزو پلیدی‌ها و کفر و الحاد می‌داند. وصیّت به مادرم : خوب می‌دانم که طاقت شنیدن خبر شهادت فرزندت را نداری ولی بدان که باید صبر و استقامت را پیشة خویش سازی. (فرازهایی از وصیت نامه)

اگر برای خدا باشد - به یاد کربلای چهاریها

بسم الله الرحمن الرحیم

چند سال پیش بود، اواسط دبیرستان که کار با بعضی نرم افزار ها از جمله نرم افزار یولید 7 (ویرایش فیلم و ساخت کلیپ و...) رو یاد گرفتم.

اون موقع تازه گوشی های نوکیا و سونی اریکسون اومده بودند و امکان فوق العاده ای به نام بلوتوث ( و البته قبلش مادون قرمز) رو در اختیار کاربران قرار داده بودند و انقلابی شده بود در عرصه تبادل اطلاعات! (فکر کنم خیلی خاطرات یادتون اومد با این چند جمله!!)

بگذریم

تازه مستندی از شبکه 3 پخش شده بود به نام «سِرِّ دلبران» که به معرفی سرداران شهید اربابی می پرداخت.

سرداران شهید، برادران علی آقا، علی محمد و علی اصغر اربابی بیدگلی. شهدایی که افتخار شهر و محله ما بودند و وجودشون الگو و حس افتخاری بود برای نوجوانانی مثل ما که هم محل اون ها حساب می شدیم.

بعد از این که سی دی این مستند هم به دستم رسید و دیدم و تحت تاثیر این مستند و بیان زیبای سردار شهید علی محمد اربابی قرار گرفتم، گفتم چه خوبه حالا که بلوتوث اومده و با یولید هم می شه این صحبت ها رو قیچی کرد که بقیه حوصله دیدنش رو داشته باشند، امتحانی یه کلیپ کوتاه از روی این مستند درست کنم ببینم چی می شه.

از خودشون مدد گرفتم و گفتم امتحانی یه برشی می زنیم و هر جا تصویر خود شهیدا بود رو بدون جا به جایی ترتیبشون، کنار هم می چینیم، توکل بر خدا.

اتفاقا با نظر خودشون همون دفعه اول، نسبتا کلیپ خوبی شد.

با فرمت مناسب تلفن همراه ذخیره کردم و ریختم روی گوشیم و برای چند تا دوستان فرستادم.

این داستان گذشت و کم کم فراموشم شد.

تا این که بعد از دو سه سال یه شب یکی از دوستان گوشیش رو داد و با افتخار گفت این کلیپ رو ببین کیف کن چه همشهری هایی داریم.

کلیپ رو که دیدم اشک توی چشمام جمع شد و با خودم گفتم این که همون کلیپه!

خیلی خوشحال شدم که بعد از چند سال هنوز این کلیپ زنده ست و داره دست به دست می چرخه.

 

باز هم چند سال گذشت و این بار همین کلیپ رو روی گوشی پدرخانم گرام دیدم...

خیلی خوشحال شدم...

یاد اون جمله حضرت امام(ره) افتادم: "کارتان اگر برای خدا باشد، ابتر نمی ماند"

حسرت خوردم به اون زمان ها که نیت هامون پاک تر از الان بود...

 

غرض این که...

این روزها که گذشت سالروز حماسه عملیات کربلای 4 و روز حماسه و ایثار شهرستان آران و بیدگل بود.

عملیاتی که سردار شهید علی محمد اربابی در اون به شهادت رسید.

به همین مناسبت این کلیپ در "شب هشتم" باز نشر می شه.

به پختگی کلام این سردار جوان 21 ساله عنایت داشته باشید

برای دریافت روی لینک زیر کلیک کنید

کلیپ سر دلبران - سرداران شهید اربابی بیدگلی

روحمون با یادشون شاد

صلوات

 

یا مرتضی مددی!

---

بعد نوشت:

+ با سرداران شهید اربابی بیدگلی، اینجا بیشتر آشنا بشید.

++ شهر آران و بیدگل 150 شهید در کربلای 4 و 5 تقدیم اسلام کرد، اما از دست دادن سرداران شهید علی محمد اربابی و شیخ جواد قاسمپور واقعا غم عظیمی بود بر دل رزمندگان این شهر. شهیدانی که نه تنها فرماندهانی دلیر بودند، بلکه با بیان شیوای خود مبلغانی بزرگ برای دعوت جوانان به جبهه و جنگ بودند.

+++ امسال برای سال دوم، چهارم دی ماه آران و بیدگل گرامی داشته شد. نسبت به سال قبل خیلی بهتر بود، اما امان از این مراسم دولتی و بخشنامه ای...

++++ کانال تلگرامی "شب هشتم" https://telegram.me/shabehashtom

اربعین نوشت - مقدمه 1 - همسـ(ف)ر

بسم الله الرحمن الرحیم

13 ماه پیش بود که در "شب هشتم" مطلبی گذاشته شد با عنوان " هم قدم تا کربلا، هم سفر تا خدا ".

آن روز ها در دو موضوع مهم بشدت در خوف و رجا بودم...

اول این که؛ کمتر از 1 ماه تا اربعین مانده بود و ذهنم به شدت مشغول، که ارباب این نوکر سراپا تقصیر را به این لشکر عظیم حسینی راه می دهد یا خیر؟! و هر بیشتر از عاشورا می گذشتیم و به اربعین نزدیک تر می شدیم تقابل این خوف و رجا بیش تر پا می گرفت.

و ثانیاً این که؛ در بازه شاید کوتاه اما حساسی از زندگی و روز هایی بود که فکر هم قدمی با کسی که قرار است، همیشه و همه جا، همراه تو باشد، تا بهشت، تا کربلا، تا خدا ...، دلهره و اضطراب عجیبی به جان انداخته بود..

هم قدمی که نه می دانی کیست و نه این که کجاست و نه ...

فقط می دانستی که دیگر باید باشد. کم کمک دارد دیر می کند!!

هر چند این آرامش و رهایی از این دلهره و اضطراب را به خاندان کرم، خانم حضرت معصومه(س) و آقا علی ابن موسی الرضا(ع) سپرده بودم، ولی باز خوف و رجای آن امر بعیدی نبود.

 

لذا آن مطلب را در دفترچه حرف دل، "شب هشتم" نوشتم تا با بازگو کردن سر درونم کمی آرام بگیرم!!

پس از آن،

بزرگواری که پیش از این هم بنده را زیر دِین خود قرار داده بودند، در زیر آن مطلب نظری نوشتند و چه خوب، وجه اشتراک این دو سردرگمی را برایم روشن ساختند...

 

این دعا که "انشاالله سال بعد پیاده روی اربعین مشرف شوید؛ دونفری... همراه با همسـ(فـ)ر"؛

 

و چقدر این واژه "همسـ(ف)ر" توصیف جامعی بود از همه حرف هایی که در آن مطلب میخواستم بگویم...

این دعا، هر چند آرامش زیادی را به ارمغان آورد، اما این راز سر به مهر ماند تا دقیقا یک سال بعد!

 

هر چند در آن روز ها از وجود نعمت عظیمی چون مادر دو شهید (ننه حاجی) محروم شدم، اما روز ها گذشت و الطاف پروردگار و خاندان کرم و اثر دعای دوستان روز به روز بیش تر نمایان گشت...

و دقیقا یک سال بعد بود که ویزای کربلایمان آماده شد...

 

دو نفری... همراه با همسـ(ف)ر!

 

و شکر خدا با لطف ارباب 13 ساله، این شعر که یک سال میخواندیم؛

... می خواستم مثل اهلبیت حسین

با اهل و عیالم پیاده بیام...

 

امسال جای خود را به این شعر داد:

کنار قدم های جابر، سوی نینوا رهسپاریم

ستون های این جاده را ما، به شوق حرم می شماریم

 

و این «ما» و «یمِ»  ضمیر اول شخص جمع! چقدر شیرین می کرد این مسیر را!

شیرین به اندازه یک استکان چای شیرین عراقی مسیر پیاده روی نجف تا کربلا!

 

 

یا مرتضی مددی

 

ادامه دارد...

---

بعد نوشت:

+ ان شااله گاهی، و در گذر زمان، تحت عنوان «اربعین نوشت»، خاطرات و نکاتی از سفر بهشتی اربعین در منبر "شب هشتم"! بیان خواهد شد.

++ به تاثیر دعای خیر دوستان اعتقاد داشتم، این داستان، اعتقادم را بیشتر کرد. بیایید بدون بهانه برای هم دعا کنیم...

+++ کانال تلگرامی "شب هشتم" : https://telegram.me/shabehashtom

نیم ساعت مطالعه به جای نوشتن!

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوعات و بهانه های مختلفی پیش میاد برای نوشتن.

خصوصا الان که کانال "شب هشتم" هم راه افتاده و بالاخره باید یه پستی اونجا هم گذاشت!

ولی قلمی که خیلی وقته روی زمین مونده، سختشه که دوباره حرکت کنه!

قرار بود یه چیزایی اینجا نوشته بشه، ولی ظاهرا توی این اوضاع فکر و ذهن و قلم! این نیم ساعتی که قراره خرج نوشتن بشه، بهتره خرج خوندن بشه!

یا مرتضی مددی